Uit de lucht gevallen

Nieuwsbrief nr 1, 20 juni 2006

Gegroet,

Op de vlucht voor onszelf of voor de overal om zich heen slaande golf van ontvoeringen, mp3-moorden en kinderverkrachters? Op zoek naar die ene plaats die misschien wel ooit het paradijs had kunnen zijn, die ene plaats waar de temperaturen zo hoog oplopen dat je toch niet meer helder kan denken en dan maar begint te geloven dat je de verlichting bereikt hebt?

Het is moeilijk te zeggen. Feit is dat we halsoverkop, holderdebolder, met de middelpuntvliedende kracht der aardrotatie op evenaarshoogte, uit de Caraïben geslingerd werden. Even dreigden we naar het Noorden af te drijven, maar daar grijnsden de Verenigde Staten ons kwaadaardig tegemoet; je weet nooit in hoeverre onze onbeheersbare gedachten als terroristisch of gevaarlijk voor de bestaande wereldorde kunnen bestempeld worden. Rechtsomkeer makend kwamen we in het Zuiden boven Colombia te hangen, een land dat mogelijkerwijs een nog kwalijker reputatie heeft wat kidnappingen betreft. No weej hozeej. Dan maar in de richting van de veelbelovende, goud in de mond hebbende ochtendzon.

Neem de wereldbol (of een kleinere replica ervan), zoek Haïti, schud meewarig je hoofd en trek een lijn naar het Oosten, evenwijdig met de evenaar.

Bij de West-Afrikaanse kust aangekomen begonnen Ivoriaanse rebellen (of waren het regeringstroepen?) op ons te schieten. Ze schoten niet meer op elkaar, want hun olifanten (die voetballen) hadden de finale van de Afrikaanse voetbalbeker bereikt. Vriend en vijand vlogen elkaar in de armen en schoten hun geweren leeg in de lucht. Waar wij dus angstig rondfladderden. Noodgedwongen zetten we koers naar het Noorden. De lucht werd droger. Wij dachten dat l'Harmattan een Franse uitgeverij was, maar hier waaide hij recht in ons gezicht. De zandstorm blies stof in ons gezicht en in onze gedachten. Het gewicht van de boeken deed ons gevaarlijk laag vliegen. Op de koop toe begaf onze motor het. Misschien was het de hitte van de zon die ons onze vleugels ontnam, misschien was het gewoon het zand in de machinerie van de wereld. Ikarosgewijs begonnen we aan onze vrije val…

Toen hij wakker werd, lag Wim onder een baobab. Een zwarte schaars geklede schone met kralen in haar gevlochten haar gaf hem een kalebas met heerlijk fris water. Gulzig dronk Wim, veel te snel, want hij verslikte zich en begon onbedaarlijk te hoesten. De schoonheid schrok en zette het op een lopen. Ze heette Fata en is nooit meer teruggekomen.

Heleen sliep vredig onder een chiklettenboom. Ze droomde van kaas. Een schaars geklede ongewassen oude man zonder tanden bekeek haar nieuwsgierig. Hij tikte met zijn houten staf tegen haar linkerdij. Ze opende haar ogen, zag zijn afgrijselijke gezicht en zette het op een schreeuwen. Hij begon ook te roepen, gooide zijn staf weg en rende struikelend naar de horizon. Hij heette Morgan en werd nooit meer teruggezien.

Drie dagen en drie nachten liepen Wim en Heleen door de rode zandvlakte. Hier en daar een boom, een struikje, een spiksplinternieuwe waterpomp. Toen kwamen we aan in een kleine stoffige stad die de mensen Wegiyo lijken te noemen. Iedereen dacht dat we toeristen waren, en probeerde ons kettinkjes, djembé's, armbandjes, kleurrijke stoffen, maskers en andere prullaria te verkopen. We wilden niet als toeristen door het leven gaan en besloten dan maar te blijven. Wegiyo bleek Ouahigouya te zijn in het Frans, en in het onherbergzame Noorden van Burkina Faso te liggen, ergens verloren in de Afrikaanse Sahel.

Het is op zijn plaats een dankwoordje te richten aan de ongelooflijk talrijke mensen die ons na Haïti geschreven en gesteund hebben. Tot onze scha en schande hebben we nagelaten vele van de mooie berichtjes onbeantwoord te laten en zelfs helemaal niets meer van ons laten horen. Hier in Ouahigouya gaat alles trager, zo ook het internet. Toch hebben we een poging gedaan een webstek op te zetten waar je kan volgen wat we uitspoken: www.burkinabe.be.

Dikke kus en laat iets van je horen,

wim en heleen.

P.S. Wegens trage internetverbindingen weigert hotmail dienst. Stuur dus je mailtjes voor heleen naar heleen.neirynck(at)gmail.com

Onze nieuwsbrief ontvangen per email?

Stuur dan een mailtje naar Heleen of Wim.