Malaria-epiloog

Ouagadougou, maandag 7 augustus 2006

heel erg ziek zijn maakt een mens een beetje overmoedig (zeker als hij weet dat het sowieso wel goed komt). het resultaat van de geleverde veldslag is een dramatische foto in ons archief. maar een oorlog is niet gewonnen met een half in de pan gehakte malaria. de muggen vliegen nog steeds rond en slechts één van ons twee is er ziek van geweest...

die ene blauwe maandag in ouagadougou (vandaag dus) was het zover: we moeten een dag langer in de stad blijven rondhangen omdat de mensen van de immigratie niet echt veel spoed achter onze visumverlenging zetten. en wim is een beetje ziekjes: beetje slap, beetje rugpijn, beetje koorts. malaria misschien? met een ziekte die jaarlijks 800 000 doden telt in afrika valt niet te lachen en dus willen we het zekere voor het onzekere nemen: we zoeken een dokter.

we worden met europese efficiëntie ontvangen en krijgen een onderhoud met dokter schrot (de naam alleen al…). wim doet zijn best om een beetje ziek te kijken. de dokter onderzoekt en ondervraagt de zieke.

ze lacht: "met de voorzorgen die jullie nemen (pillen met de hele reutemeteut), is het onmogelijk dat je malaria hebt. en als het zo zou zijn, dan is dat nieuws dat gepubliceerd moet worden want wetenschappelijk gezien kan het niet. maar aangezien je toch koorts hebt, moeten we voor alle zekerheid een malariatest doen."

en heleen lacht terug. die fransen mogen de hele wereld voor de gek houden, maar niet de belgen. "ce n'est pas possible!" (ik sloeg nog net niet met mijn vuist op haar bureau.) "ik heb twee weken geleden dezelfde symptomen gehad, ben in ouahigouya naar een dokter geweest, heb een test laten doen, de test was positief en ik ben drie dagen doodziek geweest. ondanks de voorzorgen, heb ik toch malaria gehad." nèh, nu jij, denkt heleen dan.

"goed," antwoordt ze, "twee tot drie weken na een malariabehandeling kunnen we nog altijd een nieuwe test doen om te weten of je wel echt malaria hebt gehad." ze zegt er nog bij - op de typisch arrogante manier zoals alleen fransen dat kunnen - dat ze de labo's "en brousse" niet vertrouwt. er zijn er eigenlijk maar twee die enigszins te betrouwen zijn en die bevinden zich in ouaga.

we doen de test en wat dokter schrot vermoedde, bleek waar te zijn: de malariaparasiet is nooit in mijn lichaam geweest en is er ook nooit uitgekomen. ik heb dus drie dagen in het ziekenhuis liggen vechten tegen de kininebehandeling en niet tegen de malaria. wim zijn test is ook negatief. we spijzen de franse ziekenkas en stappen met opgeluchte frustratie de gietende regen in.

we hebben het niet-ziek-zijn van wim en het eigenlijk-niet-ziek-geweest-zijn van heleen gevierd met een pizza in een restaurant dat een plaats verdient in onze top-10 van beste pizza-adressen in de wereld. (de lobby voor een dergelijke eetgelegenheid in ouahigouya is begonnen... - wordt vervolgd!) de innerlijke mens weet weer wat hij mist in dit land van rijst en tô.

even leek het er op dat een domper zou gezet worden op de fijne avond. een gil van een jongentje aan de tafel achter ons, deed een ober naar een ratje in het midden van het terras lopen. hij zette een voet op de kop van het beest en in geen tijd volgden er nog twee obers. drie voeten duwden de laatste levenskrachten uit het diertje en de eerste ober schopte het naar de vuilnisbak. een klein plasje bloed bleef achter.

en toen was er koffie.

en heleen vierde dat het al een heel jaar is dat ze geen go pass meer kan gebruiken op het belgische spoor.