Burkina's mooiste

Ouahigouya, zondag 5 november 2006

Meegesleurd in de wielergolf die Vlaanderen overspoelt, staan wij op een aprilse zondag aan de Muur van Geraardsbergen. We zijn zo van die laatbloeiers die pas op vergevorderde leeftijd de 'Ronde van Vlaaanderen' lijfelijk meemaken. Zelfs met een vlag met één of ander exotisch dier erop in onze handen. We waren er bij toen Tom Boonen Vlaanderens mooiste won.

Vorige week stonden we aan de finish van een andere ronde: die van Burkina Faso. Het moederland Frankrijk kopiëren was (is) de regel, zo ook voor de 'Tour du Faso'. De weg naar de Place de la Nation (hardleerse Sankaristen spreken nog altijd van de Place de la Révolution) in Ouahigouya was met dranghekkens afgezet. Ook het promocircus was duidelijk afgekeken van de grote broer: Nestlé deelde zelfs plastieken zakjes uit met gratis oploskoffie. Reclameborden van Pfizer (het bedrijf dat de wereld ondermeer van viagrapillen voorziet) (ont)sierden het straatbeeld: "L'Afrique qui gagne".

We weten dat de Belgen jaarlijks trouw op post verschijnen; we herinneren ons de reeks over de 'Tour du Faso' in 'Man Bijt Hond' van een paar jaar geleden. Het zijn geen renners van het kaliber van Tom Boonen, maar wat maakt het uit: winnen zullen ze. Het duurt en het duurt - niemand weet wanneer de renners in Ouahigouya zullen aankomen. Ze zijn vanmorgen in Ouagadougou vertrokken en zouden de 180 km toch op enkele uren moeten kunnen rondmaken. Auto's passeren in groten getale. Veel blanken ook.

En we wachten, en we wachten. Een logge vrachtwagen is er blijkbaar in geslaagd om door een barricade te glippen en tuft gezellig richting finish. De massaal opgetrommelde politie stormt er pinguïnsgewijs op af en maant het vehikel aan om rechtsomkeer te maken. Hilarisch.

Wij zijn er intussen achter gekomen dat de renners bij hun aankomst nog rondjes in de stad zullen maken. Hoeveel? Dat weet blijkbaar niemand. Vorig jaar waren het er drie, het jaar ervoor vijf. We zullen wel zien.

Wanneer een circusmens in militair uniform én op een moto met veel bravoure de massa op de hoogte brengt van de naderende wedstrijd, wordt iedereen een beetje nerveuzer. Een ronde is een ronde, of je er nu in Vlaanderen of in Burkina Faso bij bent: het wachten duurt lang en voor je het weet, zoeven de renners in een flits voorbij. Twee blanken en één zwarte rijden op kop. Wanneer de Belgische ploegwagen volgt, komt de chauvinist in ons naar boven. Kort daarop volgt het peloton. En ze beginnen rondjes te draaien. Na het eerste rondje duurt het lang vooraleer de renners nog eens passeren. Vorig jaar drie, het jaar ervoor vijf.

Wanneer het echt té lang duurt, dringt het tot de menigte door dat het spel geklonken is en dat de eersten al lang de finish bereikt hebben. Informatie bereikt zelden zijn doel.

Vandaag zondag 5 november werd de laatste etappe gereden. Het was de Belg David Verdonck (wielrenner met de rode broek op onze foto) die onze eer met verve verdedigd heeft: hij stond er als eindwinnaar op het hoogste schavotje. Links: Tour du Faso: officiële webstek The race is white: artikel in De Standaard van 10 november 2006.