Het is maar hoe je het bekijkt

Ouahigouya, woensdag 24 januari 2007

de burkinese vlaktes werden eind december 2006 onveilig gemaakt door een professionele fotograaf uitgestuurd door de geldschietende organisatie van BIBIR. hij was hier om het leven in burkina faso en de goede werken van BIBIR op een sexy manier op de gevoelige plaat vast te leggen.

het begon goed toen hij die ene zaterdag in de bibliotheek toestormde en ongegeneerd plaatjes begon te schieten van een aandachtig publiek dat één van onze conferenties bijwoonde. achteraf vroeg hij bij pot en pint waar hier de wilde beesten zaten? zijn krediet slonk zienderogen in de onze.

enkele dagen later werd hij aan het luik 'production' toevertrouwd opdat wij eens zouden tonen wat BIBIR allemaal in de dorpen doet. alberto - zo heet de fotograaf - blijkt in wezen een bovenste beste kerel te zijn die gewoon heel goed is in wat hij dagelijks doet en dat is foto's nemen.

het is fout om een fotograaf te taxeren omwille van het feit dat hij in een zwarte vrouw met baby op de rug en gehuld in kleurige stoffen een prachtig beeld ziet (zeker voor 9 uur 's morgens en na 15 uur 's middags want dan staat de zon niet zo recht en is het licht veel zachter...) wij zien dan een vrouw die onderworpen is aan hard labeur en die geen andere toekomst wacht dan op eigen houtje de kinderen groot te brengen (manlief tilt niet zo zwaar aan zijn vaderrol). het is een manier van kijken.

en toch, begin januari hadden ons beider papa's het aangedurfd om de gevaarlijke reis naar burkina faso te riskeren en om samen met ons de pracht van het leven in de sahel te komen aanschouwen. burkina faso is weer een heel ander land als je probeert met de ogen van een fotograaf te kijken. dan is het plots mooi. de levensstrijd zie je ook nog wel, maar het is de schoonheid die je bijblijft. de zon zien ondergaan in de zandduinen van oursi (daar waar de grote Sahara-woestijn begint), is ongelofelijk machtig. je loopt met je voeten in het warme zand en je weet dat in de verste verte geen water te bespeuren is, alleen een oceaan van zand, zand en nog eens zand.

dan vraag ik mij af hoe judith burkina faso ziet. judith is persattaché van de amerikaanse ambassade die overal met haar ambassadeur meereist. eind november waren ze bij ons in de bibliotheek op bezoek (ter gelegenheid van een hoop rommelboeken die ze liever kwijt dan rijk zijn: dan maar droppen in een afrikaans bibliotheekje, nietwaar?). judith is zo'n vrouw met heel lange, slanke benen. niet dat dergelijke ledematen mij dermate beroeren, maar het verbaasde me nog het meest dat haar spitse benen uit een minirokje schoten en omhuld waren door zwarte nylonkousen. nylonkousen bij 35°C?

stel je nu eens de vraag hoe iemand met mooie lange benen in zwarte nylonkousen naar het burkinese leven kijkt als ze zich elegant door het land verplaatst in grote terreinwagens met airconditioning…