laat maar waaien

bourbo, dinsdag 18 september 2007

we zijn zonet terug binnen komen waaien uit bourbo. één van de meer dan 40 dorpen waar bibir intervenieert. vorig jaar hebben we er de school gesteund met de aanleg van een schooltuin bij het stuwmeer. maar te veel mensen hadden zich op de moestuinteelt gestort met als gevolg dat het waterniveau in het stuwmeer veel te snel zakte. niet genoeg water dus voor de schooltuin. de tomaten en de kolen zijn grandioos mislukt, en de weinige geoogste aardappelen en uien waren van te slechte kwaliteit om te verkopen. de leerlingen hebben alles dus maar opgegeten (mooi: veel extra vitamientjes!). conclusie: de schooltuin van bourbo heeft ook dit jaar steun van bibir nodig.

niet alleen om zaad te kopen, maar ook voor het graven van een put (zo hebben ze meer garanties op water), en voor een omheining in kippengaas (de zelf gevlochten afsluiting is toch niet zo stevig als westerse ijzerdraad), en voor nog meer gieters en nog meer hakken dan ze vorig jaar in bruikleen hadden gekregen. zucht.

alsof de kommer en kwel in de tuin niet voldoende zijn, waait ook het dak van het schooltje weg bij een serieuze storm in de maand juni. niemand heeft er blijkbaar aan gedacht om de schoolbanken het hele regenseizoen uit het water te slepen om ze voor erger kwaad te vrijwaren. neen, ze staan drie maand later nog altijd onder de blote hemel. (niet dat ik zou weten waar ze die banken onder zouden moeten brengen: waar is het droog genoeg? de moskee? bij de mensen thuis?)

'wie heeft de school gebouwd?', vraag ik. 'de staat', is het antwoord. 'en hebben jullie de staat al aangesproken?' (één van de leerkrachten is een grote syndicalist, dus die zou toch wel de nodige stappen moeten ondernomen hebben?) 'ja, maar we moeten wachten. die procedures zijn zo langzaam. we zoeken beter zelf een oplossing.' volgens hem geven ze best onder de bomen les. dankzij de blaadjes is er gelukkig nog veel schaduw. 'het probleem is dat we geen krijtborden hebben. hadden we maar van die verplaatsbare krijtborden.' zucht. 'kunnen jullie niet …?'

we kijken verlegen naar de grond en zeggen dat het wel zal lukken. 'bonne chance. ça va aller.' alsof we onze woorden extra kracht willen bijzetten, herhalen we onszelf nog eens: 'ça va aller, ça va aller.'

en zo wordt het gesprek verlegd naar de djinns (geesten die te pas en te onpas opduiken) die mijn collega en de directeur van de school onlangs gezien hebben. in beide gevallen ging het om goede djinns. de directeur weet er ook nog fijntjes bij te vertellen dat alleen de goede djinns aan kinderen verschijnen. kinderen zijn immers onschuldig ("innocent").

dat kan wel zijn, maar de kracht die het dak van hun school heeft weggeblazen moet er toch één met slechte bedoelingen geweest zijn. of juist niet?